Otizm Farkındalık Günü’nde yetkililere mektuplu sesleniş

Amerika’da her 36 doğumda bir görülmeye başlanan ve doğum öncesi, özellikle de 1,5 yaşına kadar tanılama sürecinde henüz güçlük çekilen otizmle ilgili ülke genelinde ve dünyada çeşitli farkındalık çalışmaları yürütülüyor. Tıbben tedavisi yalnızca özel eğitim olan otizme dikkat çekmek için Milas Sempati Özel Eğitim ve Rehabilitasyon Merkezi bir farkındalık kampanyası başlattı.

Merkez yetkilileri, 5 yaşında "Deniz" adını verdikleri hayali bir otizmli karakter oluşturarak onun dilinden Muğla Valisi Dr. İdris Akbıyık, Muğla milletvekilleri, Milas protokolü ve sivil toplum kuruluşlarına Milas PTT Müdürlüğünden mektup gönderdi. Mektupta, otizmli bir bireyin hissettikleri ve ailesiyle toplumda karşılaştıkları durumlar yetkililere aktarıldı.

Sempati Özel Eğitim ve Rehabilitasyon Merkezi Müdürü Demet Çapraz, otizmin sebebinin henüz tam olarak belirlenemeyen bir nörolojik farklılık olduğunu, asla bir zeka problemi olmadığını, otizmli bireylerin normal ya da normalin üstü zekaya sahip olabildiğini aktararak, “Otizmin günümüzde başarıyla uygulanan tek tedavisi bilimsel özel eğitimdir. Yetkisiz kişilerce yapılan eğitimler, ailelerimizin ve çocuklarımızın hayatlarını olumsuz etkileyebilmektedir. Bu nedenle ailelerimizden kurumsal hizmet almalarını, tarih ve süre veren eğitmenlere itibar etmemelerini rica ediyoruz. Sempati olarak, otizm tanısını bilimsel eğitimle kaldırdığımız çok sayıda öğrencimiz oldu ve bundan mutluluk duyuyoruz.” dedi. Çapraz, Muğla bölgesinde tek olarak Türkiye’nin en büyük otizm eğitim vakfı olan Selçuklu Otizmli Bireyler Eğitim Vakfı (SOBE) ile kurumsal danışmanlık anlaşmalarının başarıyla yürütüldüğünü de belirtti. Çapraz, kurumda otizmde bilimsel geçerliliği kabul görmüş yöntemlerden olan Uygulamalı Davranış Analizi eğitim modelinin uygulandığını da sözlerine ekledi.

Otizm Farkındalık Ayı kapsamında yetkililere gönderilen mektupta şu duygu dolu ifadelere yer verildi:

“Ben, 5 yaşında otizmli bir çocuk olan Deniz. Dünyayı sizin gibi değil, kalbimle görüyorum. Sesler, renkler, dokunuşlar... Her şey içimde kocaman bir yankı uyandırıyor. Bazen bu yankı beni öyle bir sarıyor ki, ne yapacağımı bilemiyorum.

Markete gittiğimizde annemin elini sıkıca tutuyorum. Çünkü kalabalığın uğultusu, ışıkların parıltısı, kokuların karmaşası beni bir girdabın içine çekiyor. Sanki bir fırtınanın ortasındayım ve ne yaparsam yapayım kurtulamıyorum. O zamanlar gözlerimi kapatıp annemin sıcaklığını hissetmeye çalışıyorum. Onun varlığı bana güven veriyor, beni sakinleştiriyor.

Parkta salıncakta sallanmayı çok seviyorum. Rüzgar yüzüme vurdukça özgürleştiğimi hissediyorum. Kaydıraktan kayarken kahkahalarım gökyüzüne karışıyor. Ama bazen diğer çocuklar bana tuhaf tuhaf bakıyorlar. Sanki görünmez bir duvar var aramızda. Onların neşeli oyunlarına katılmak, arkadaş olmak istiyorum. Ama kelimeler boğazımda düğümleniyor, hareketlerim onlara garip geliyor.

Okula gitmek istiyorum ama öğretmenim benimle nasıl iletişim kuracağını bilmiyor. Arkadaşlarım benimle nasıl oynayacağını bilmiyor. Bazen bana "deli" diyorlar, bazen de "hasta". Ama ben ne deliyim ne de hastayım. Sadece farklıyım.

Sokakta yürürken insanların bakışları beni rahatsız ediyor. Sanki alnıma görünmez bir etiket yapıştırmışlar. Bazen annemle babam bile benimle dışarı çıkmaya utanıyor.

Sizlerden tek bir şey istiyorum: Kalbinizin kapılarını bize açın. Bizi anlamaya çalışın, bize dokunun. Otizm, kalbimizin farklı bir ritimde atması demek. Bize biraz daha sabır, biraz daha sevgi gösterirseniz, biz de bu hayatta çiçek açabiliriz.

Biliyorum, sizin de sorumluluklarınız çok. Ama unutmayın, biz de bu şehrin çocuklarıyız. Bize el uzatırsanız, hep birlikte daha güzel bir bahçe yaratabiliriz.”