Fikret Çoban

Hayata Dair / Fikret ÇOBAN

Sessizliğin başkentinden geliyorum

 

Durgun göller ülkesinden

Pınarın büyüsünden

Hışırtısından geliyorum yaylanın

 

Bir dağın bir ağaca söylediği şarkıdan

Ovadaki tek çiçekten

Bir yayın yelesinden geliyorum

 

Yeraltında koşuşan kökler arasından

Açılmamış bir kitaptan geliyorum

 

Yalın bir şiirin güzelliğinden

Güzellikten geliyorum, güzelliklerden

 

Yürekteki kuş tüyünden, balkondan

Camın buğusundan

Çarşafın ütüsünden

Tabağın beyazından

Bir ihtiyarın gülümseyişinden geliyorum

 

Bir annenin dalgınlığından

Kedilerin gözlerinde okunan

Tarihinden geliyorum kuyumculuğun

 

Karın arkasındaki maviliğe

Gökyüzüne boydan boya kazınmış

Bir mühürden geliyorum

 

Uzak bir yıldızdan geliyorum

 

Geceleri geliyorum, sabahları

Gündüzün ortasında, ikindinin içinde

Savrularak geliyorum, fırtınayla

Elinden tutup bir kasırganın,

onu da getiriyorum

 

(Adam Sanat, 94)

 

Saflığın şiirini, mavinin, durunun, insanın şiirini özledim der Ülkü Tamer.

1960’lı yılların gül kokan laf cambazlıklarının, fazla abartıların olmadığı insanın masumiyet karinesi diyeceğimiz şiirleri özledim ben, der.

İşte o şair, İkinci Yeni şiirinin yaşayan şairi, şiirin baharını ararken baharla aramızdan ayrıldı.

 

Yazıyorsanız mesleğiniz umut olacak elbet. Kıranlara, kırmaya yeltenenlere de selamınızı yollayacaksınız, demişti.

 

Ben sana teşekkür ederim, beni sen öptün,

Ben uyurken benim alnımdan beni sen öptün;

Serinlik vurdun korulara, canlandı serçelerim;

Sen mavi bir tilkiydin, binmiştin mavi ata,

Ben belki dün ölmüştüm, belki de geçen hafta.

 

Sen bana çok güzeldin, senin ayakların da.