İlkay Kumtepe

Ne çok yaralandık, yara aldık. Her seferinde birbirimizi destekleyip tekrar ayağa kalktık, direndik. Birbirimizden güç aldık.

Çok eskiye gitmeyeceğim. En büyük acılardan biriydi 99 depremi. Çok canlar aldı, çok canlar yaktı. Hepimizin içine deprem korkusu düştü. “Deprem” gerçeğine karşı tedbir almamız gerektiğini konuştuk. Uzmanlar yol gösterdi, uyardı…

Biz ne yaptık?

Hepimiz duyduklarımızı birbirimize anlattık, hayıflandık, nasıl tedbir almamız gerektiğini konuştuk. Ama acılarımızı içimize gömdük. Yeni acılar yaşamamak için bir adım atmadık. Ve çok daha fazlası geldi. Daha fazlası da gelmeyecek midir?

Başka depremler de gördük ve hepsinden sonra travmalarımızdan nasıl kurtulacağımızın çalışmalarını yaptık. İlk yardım konusunda iyiyiz, acil müdahale konusunda da iyiyiz. Bir olay sonrasında iyileşme, normalleşme konusunda da iyiyiz. Yani yaralarımızı sarma konusunda iyiyiz.

Peki ya yaralanmama konusunda?

Önleyici, koruyucu tedbirler vardır. Onlar ne durumda?

Bu konuda hiç iyi değiliz hatta çok kötüyüz.

Başımıza gelenlerden, yaşadıklarımızdan, acılarımızdan ders almıyoruz. Yeni acılar yaşamamak için tedbir almıyoruz. Yardımlaşmayı seviyoruz ve hemen yaralarımızı sarıyoruz. Bu çok güzel bir şey ama yaralanmamak daha güzel değil mi?

Onca yıkıcı depreme karşı bilimi referans almadan, insan yaşamını öncelemeden yaptıklarımız ortada. İnsan daha uygar, daha ferah bir yaşam için bilimsel çalışmalar yaparken, yapılan bilimsel çalışmaları tasarımlara dönüştürürken neden bu ferahın altında can veriyor?

Eksik yaptığımız şeyleri tekrar gözden geçirmenin zamanı gelmedi mi?

Bundan sonra bir hatayı daha kabul edecek toleransımız olmamalı. Kurallar koymalı ve kuralları istisnasız uygulamalıyız. Önceliğimiz “canlı” olmalı. İnsanın ve tüm canlıların en temel hakkı olan “yaşam” hakkını tehlikeye atacak en ufak bir girişime izin vermemeliyiz.

Bilim, teknoloji, tasarım canlı yaşamını korumak önceliği ile kullanılmalıdır.

Çağdaş uygarlık, bilim ve fen ışığında gideceğimiz hedeftir.

Sarılacak yaralarımız olmasın artık.